Ο θάνατος του σπουδαίου Allen Lanier ανακοινώνεται επίσημα από τους Blue Oyster Cult στις 14 Αυγούστου 2013. Σύμφωνα με την επίσημη σελίδα τους στο Facebook, ο Allen υπέκυψε στις επιπλοκές της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας στη Νέα Υόρκη. Ο Eric Bloom δημοσίευσε το παρακάτω κείμενο: “Ο μεγάλος μου φίλος Allen Lanier πέθανε. Θα μου λείψει ο τύπος, παρόλο που δεν είχαμε μιλήσει εδώ και καιρό. Ήταν τόσο ταλαντούχος σαν μουσικός και στοχαστής. Διάβαζε αδηφάγα, κάθε είδους πράγματα, ειδικά τη συγκριτική θρησκεία. Συνυπήρξαμε για χρόνια μαζί, μοιραστήκαμε δωμάτια τις πρώτες μέρες. Κάναμε πάρτι, γελάσαμε, παίξαμε. Όλοι οι φίλοι των BOC και τα μέλη του συγκροτήματος θα θρηνήσουν τον θάνατό του. Τελικά το κάπνισμα τον κατέβαλλε. Είχε νοσηλευτεί με C.O.P.D. Ήταν ο Allen που άκουσε μερικά παλιές κασέτες του κολεγιακού συγκροτήματός μου και μου πρότεινε να γίνω τραγουδιστής το 1968. Πολλές υπέροχες αναμνήσεις, με αξία περισσότερη των 40 ετών. Ίσως παίζει ένα τραγούδι με τον Jim Carroll αυτή τη στιγμή.”
Ο Lanier έπαιζε κιθάρα και keyboards. Έγραψε πολλά τραγούδια για τους δίσκους των Blue Oyster Cult, μεταξύ των οποίων τα “True Confessions”, “Tenderloin”, “Searchin’ for Celine”, “In Thee” και “Lonely Teardrops”. Εκτός από τη δουλειά του με τους Blue Öyster Cult, συνέβαλε επίσης στη μουσική των Patti Smith, John Cale, Jim Carroll, The Dictators και The Clash, μεταξύ άλλων. Έζησε με την Patti Smith στο Manhattan για αρκετά χρόνια κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.
Ο Lanier εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το συγκρότημα (τότε γνωστό ως Soft White Underbelly) το 1967. Έφυγε από το συγκρότημα το 1985 και αντικαταστάθηκε από τον Tommy Zvoncheck (του Clarence Clemons και των Public Image Ltd). Ο Lanier επέστρεψε στο συγκρότημα το 1987, κάνοντας συνεχείς περιοδείες μέχρι το φθινόπωρο του 2006.
Χωρίς καμία επίσημη ανακοίνωση από τους Blue Öyster Cult, η φωτογραφία της μπάντας ενημερώθηκε με την αφαίρεση της παρουσίας του Lanier και μια σύντομη αναφορά στη σελίδα για τον Richie Castellano έγραφε τα εξής: “Μετά την αποχώρηση του Allen Lanier, ο Richie μεταπήδησε στο τη θέση της κιθάρας και των πλήκτρων, καθώς και για τα δύο είναι πραγματικός άρχοντας!”. Αυτό φυσικά φαινόταν να επισφραγίζει το γεγονός πως ο Allen Lanier αποσύρθηκε τόσο από τους Blue Öyster Cult όσο και από τη μουσική το 2007, έχοντας παίξει την τελευταία του συναυλία μαζί τους στα τέλη του 2006. Θα τους ξανασυναντούσε για την επετειακή συναυλία των 40 χρόνων στη Νέα Υόρκη τον Νοέμβριο του 2012, κάτι που αποδείχθηκε ότι ήταν και η τελευταία του εμφάνιση με το συγκρότημα.
1970– Κυκλοφορεί το “Hawkwind”, που είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Hawkwind, που κυκλοφόρησε αρχικά στη Liberty Records, και αργότερα επανεκδόθηκε στη Sunset Records. Αυτό το άλμπουμ είναι ιστορικό αφού είναι ένα από τα πρώτα space rock LP.
Ο κιθαρίστας των Pretty Things, Dick Taylor, ο οποίος έψαχνε για ένα νέο σχήμα μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα, προσχώρησε στους Hawkwind παίζοντας κάποιες συναυλίες και αναλαμβάνοντας την παραγωγή αυτού του άλμπουμ. Μετά από αρκετές ανεπιτυχείς προσπάθειες να συλλάβει τον ήχο του συγκροτήματος στο στούντιο, αποφασίστηκε απλώς να ηχογραφηθεί ζωντανά. Το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ αποτελείται από ένα instrumental κομμάτι αυτοσχεδιασμού, που το συγκρότημα ονόμασε “Sunshine Special”, αλλά χωρίστηκε σε διαφορετικά κομμάτια για το άλμπουμ.
1971– Κυκλοφορεί το “Who’s Next”, που είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του αγγλικού rock συγκροτήματος Who. Προέκυψε από το έργο “Lifehouse”, μια πολυσύνθετη rock όπερα που μπήκε στον πάγο και ήταν μια έμπνευση του κιθαρίστα του γκρουπ Pete Townshend σαν συνέχεια του άλμπουμ “Tommy” του 1969. Το έργο ακυρώθηκε λόγω της πολυπλοκότητάς του και των συγκρούσεων με τον Kit Lambert, τον μάνατζερ του συγκροτήματος, αλλά το γκρουπ κράτησε μερικά από τα τραγούδια, χωρίς τα συνδετικά στοιχεία της ιστορίας, για να τα κυκλοφορήσει στο επόμενο άλμπουμ τους. Τα οκτώ από τα εννέα τραγούδια του “Who’s Next” ήταν από το “Lifehouse”, με μοναδική εξαίρεση το “My Wife” που έγραψε ο John Entwistle. Τελικά, τα υπόλοιπα κομμάτια του “Lifehouse” θα κυκλοφορούσαν όλα σε άλλα άλμπουμ την επόμενη δεκαετία.
1992– Κυκλοφορεί το “March ör Die”, που αποτελεί το δέκατο στούντιο άλμπουμ του βρετανικού μυθικού συγκροτήματος Motörhead, το οποίο θα ήταν το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ του συγκροτήματος με την WTG Records. Το άλμπουμ περιλαμβάνει guest εμφανίσεις από τον Ozzy Osbourne, τον κιθαρίστα των Guns N’ Roses, Slash, και τον βετεράνο ντράμερ Tommy Aldridge. Μετά την ξαφνική αποχώρηση του Taylor στη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ, το συγκρότημα προσπάθησε να βρει αντικαταστάτη. Το αποτέλεσμα ήταν οι ηχογραφήσεις του March ör Die να περιλαμβάνουν τρεις ντράμερ: τον Taylor, τον Tommy Aldridge και τον Mikkey Dee, ο οποίος αργότερα θα ενταχθεί στο συγκρότημα ως μόνιμο μέλος μέχρι το θάνατο του Lemmy.
1997– Κυκλοφορεί το “F♯ A♯ ∞” (προφέρεται “F-sharp, A-sharp, Infinity”), που είναι το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ του καναδικού post-rock συγκροτήματος Godspeed You! Black Emperor. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 14 Αυγούστου 1997 μέσω της Constellation Records σε βινύλιο και στις 8 Ιουνίου 1998 μέσω του Kranky σε CD. Η έκδοση CD και η έκδοση βινυλίου έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους. Ηχογραφημένο στο Hotel2Tango στο Mile End του Montreal, το άλμπουμ δεν περιέχει στίχους και είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου οργανικό, με μεγάλα τραγούδια χωρισμένα σε μέρη. Αρχικά κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα και διανεμήθηκε ουσιαστικά στις ζωντανές εμφανίσεις του γκρουπ και εξαπλώνοντας τη λατρεία για το επιδραστικό αυτό σχήμα από στόμα σε στόμα.
