Οι The Crown δεν είναι μία ακόμη Σουηδική death metal μπάντα. Για εμένα προσωπικά το όνομά τους θα έπρεπε να αποτελεί αξίωμα στο χώρο. Με μια πορεία άνω των 25 ετών, έστω και με κάποια διαλείμματα, με κάποιες απίστευτες δισκάρες, ειδικά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, είναι αδύνατον να θεωρούνται μπάντα που έρχεται από τον «πάγκο». Ακόμη και στις, αντικειμενικά, μέτριες στιγμές τους, αυτό το έπρατταν με απόλυτη τιμιότητα και χωρίς επιτηδευμένες δόσεις εντυπωσιασμού.
Με την εξαιρετική επιστροφή τους το 2018 και το “Cobra Speed Venom” απέδειξαν πως ακόμα το κατέχουν το τόπι, διατηρώντας τα κεκτημένα και το 2021 με το “Royal Destroyer”. Το 3ο «χτύπημα» μετά τον «αέρα» της ανανέωσης έρχεται με το “Crown of Thorns”. Όταν ο τίτλος του album είναι το πρώην όνομα της μπάντας (αναγκάστηκαν να το αλλάξουν το 1998) καταλαβαίνει κανείς πως θα υπάρχει μια «βουτιά» στο μουσικό παρελθόν των Σουηδών.
Κατά την ακρόαση του δίσκου το χαμόγελο «ζωγραφίζεται» αρκετές φορές στα χείλη, όταν κατά τόπους νιώθεις εκείνο το συναίσθημα που σε έκανε να αγαπήσεις αυτή τη μπάντα. Και πως να μην νιώσεις έτσι, όταν το εναρκτήριο “I Hunt With the Devil” σε «ποδοπατάει» και αμέσως μετά σε κάνει «πάσα» στο “Churchburner”; Οι δύο κινητήριοι «μοχλοί» των The Crown, οι κιθαρίστες Marcus Sunesson και Marko Tervonen έχουν το “know how” για να ακουστούν νοσταλγικοί αλλά όχι γραφικά παρελθοντολάγνοι και παράλληλα «φρέσκοι» αλλά όχι ψηφιακά «αποστειρωμένοι». Αν οι Σουηδοί κατατάσσονται στο υπο-παρακλάδι του melodic death, τότε κι εδώ παίρνουν άριστα γιατί παρά το πέρασμα του χρόνου, δεν έχουν απεμπολήσει ούτε την ταχύτητα ούτε την επιθετικότητά τους για χάρη της μελωδίας. Η τελευταία σαφώς και χαρίζεται απλόχερα μέσα στις συνθέσεις τους αλλά επουδενί δεν υπερισχύει των άλλων δύο στοιχείων.
Τραγούδια όπως το “Martyrian” με τη μελωδία να παίζει «πίσω» από το κυρίως θέμα ή το groovy και διαφορετικό για τους Σουηδούς “Gone to Hell”, μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Οι The Crown παρόλες τις επί μέρους αλλαγές στο line-up τους στον βασικό τομέα του rhythm section, φαίνεται ότι δε χάνουν τη «στιβαρότητά» τους καθώς οι νεοφερμένοι Mattias “Arvid” Rasmussen (μπάσο) και Mikael Norén (ντραμς) ανταποκρίνονται άψογα στα καθήκοντά τους. Αυτό που ξεχώριζε τους The Crown σε όλη την έως τώρα πορεία τους δε ήταν μόνο οι συνθετικές και παικτικές ικανότητές τους. Αυτά τα βρίσκεις και αλλού. Τα death/thrash στοιχεία σε συνδυασμό με τις death ‘n roll «πινελιές» είναι αυτά που προσδίδουν στη μπάντα αυτή τη διαφορετική μουσική ταυτότητα. Είναι εκείνα που κάνουν τους Σουηδούς άμεσα αναγνωρίσιμους και τους ξεχωρίζουν από άλλες μπάντες ίδιου μουσικού ύφους.
Το διάρκειας μόλις 1’50” “Agitator” και το μονότονο riff του, που παρεμπιπτόντως «θερίζει», επιβεβαιώνει αυτήν την ικανότητα της μπάντας. Για τα φωνητικά του «αειθαλούς» Johan Lindstrand δε χρειάζεται να πούμε και πολλά. Μια από τις καλύτερες φωνές του Σουηδικού – και όχι μόνο – death metal, έχει το δικό της μεγάλο «μερίδιο» σε αυτή την «ταυτότητα» των Σουηδών. Τραχιά και επιθετική ακόμη και μετά από 30 και πλέον χρόνια καταπόνησης, στέκει ακμαία χαρακτηρίζοντας το σύνολο των συνθέσεων. Μέσα στο δίσκο θα βρεις σαφώς και κάποιες μέτριες στιγμές, οι οποίες όμως δεν είναι ικανές να «ρίξουν» το μέσο όρο του τελικού αποτελέσματος, που δεν είναι άλλο από άκρως εντυπωσιακό. Ίσως αν στη θέση αυτών των κομματιών ήταν κάποιο από τα bonus (3 στον αριθμό) που συμπληρώνουν την tracklist θα μιλούσαμε για ένα σχεδόν αλάνθαστο album.
Εν προκειμένω όμως οι Σουηδοί καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα δίσκο ο οποίος συμπληρώνει ιδανικά την τριπλέτα των κυκλοφοριών τους από τη στιγμή που ξεκίνησαν και πάλι να «παίρνουν» κεφάλια. Ναι μεν, δεν μπορεί να «κονταροχτυπηθεί» με τα αριστουργήματα των ‘00’s – και γιατί να το κάνει άλλωστε; – αλλά το συνολικό του αποτέλεσμα «στέκει» περήφανα ανάμεσα στις λαμπρές στιγμές της καριέρας τους.
Είδος: Melodic death metal / thrash metal
Δισκογραφική: Metal Blade Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 11 Οκτωβρίου 2024
