Χρόνια τώρα αρκετά , η ακρόαση των Airbag δίσκων αποτελεί μια πολυδιάστατη εμπειρία, ένα ηχητικό συνονθύλευμα που, μέσα του κι εμείς, ενώ βιώνουμε μίξη διαφόρων μουσικών ειδών και επιρροών, το αποτέλεσμα είναι πάντα επιτυχημένα ομοιογενές. Στη neo-progressive σκηνή από τις αρχές της νέας χιλιετίας , λογίζονται πλέον εκ των σημαιοφόρων αυτής, αφού ήδη μας προσέφεραν πέντε επιτυχημένα άλμπουμ και μπόλικα χιλιόμετρα γραμμένα σε ενημερωμένα stages. Ορμώμενοι εκ Νορβηγίας- τι μεριά του Βορρά κι αυτή, πόσες φορές τη βρίσκουμε μπροστά με τις μουσικές μας..-, μας έφεραν προ ολίγων ημερών πρόσωπο με πρόσωπο με τη νέα τους κυκλοφορία, το έκτο άλμπουμ τους, “The century of the Self”.
Σα κρασί που όσο γερνά γίνεται καλύτερο, υπάρχουν στιγμές κατά την ακρόαση του δίσκου που νιώθεις ότι μιλάς ο ίδιος-μάλλον ψιθυριστά- στον εαυτό σου , στα εσώψυχα σου. Η μπάντα κυκλοφόρησε ποιοτικότατες δουλειές από το 2009, αλλά και τούτη εδώ είναι να παίρνει τη θέση της στη δισκοθήκη μας.
Δέντρα ψηλά, πράσινα λιβάδια, αγριολούλουδα κοιτούν όπου σκάει ο ήλιος.. μεθυστικές μπασογραμμές, δυναμικά riffs, τύμπανα φωτεινά.. ας ατενίσουμε το ηχοτοπίο των Airbag. Το ταξίδι μαζί τους έχει πέντε σταθμούς, τόσα είναι τα κομμάτια – γραμμένα από τον Μάιο του 2022 ως και τον φετινό Γενάρη- που θα έχουμε χαλί στη περιήγηση μας.
“Dysphoria” , η εισαγωγή αρχίζει να ξεδιπλώνει τη πορεία που θα πάρουμε στην οδύσσεια αυτή. Καλοζυγισμένες, ισορροπημένες μπασογραμμές και σπονδυλωτές κιθάρες σε ένα αργόσυρτο, εύθραυστο tempo, μας κάνουν να γυρίζουμε το βλέμμα προς το ηχείο.. Βελούδινα φωνητικά , περισσότερο απαγγελτικά και μια όμορφη αγκαλιά από τα τύμπανα, ήδη μας ζεσταίνουν την ψυχή, στο κλείσιμο , δε , του κομματιού τα κιθαριστικά σόλο στάζουν συναίσθημα. Η διάρκεια του τραγουδιού , λίγο πάνω από δέκα λεπτά, συνηγορεί. Το πανέξυπνο μπάσο ξετυλίγεται στο “Tyrants and Kings” και η κιθάρα με πιο κοφτό παίξιμο προσδίδει στο κομμάτι μια περισσότερο rock χροιά, εν τέλει η μπάντα είναι σίγουρα άλλο ένα αστέρι στον γενικότερο , rock ορίζοντα. Το “Awakening” είναι πλεγμένο -στίχοι και μουσικές- σε πιο ευκολόπιοτες , ήρεμες , μέσα στα όρια της μπαλάντας , φόρμες. Ματιά γεμάτη συναισθήματα η ακρόαση του, όπως η στιγμή που κατεβαίνει η γουλιά κρασιού στον ουρανίσκο. Το μπάσο , πάλι , μας παρασύρει στον σταθμό του “Erase”, άλλη μια στάση στο βελούδινο αυτό ταξίδι στη χώρα των Airbag αισθήσεων. Τα φωνητικά εδώ με ευστροφία μας κολλάνε σε ένα mainstream μάλλον ρεφραίν, σε.. ημισκοτεινή στιγμή της ημέρας, πιστεύω σε λίγο σουρουπώνει. Τα όργανα σα σκιές χορεύουν στο δάσος που μας οδηγούν τα αισθαντικά φωνητικά. “ Tear it down” , η κατακλείδα του άλμπουμ σε δεκαπεντάλεπτη σύνθεση, αποτελεί το επιστέγασμα , την άφιξη στον τελικό σταθμό, τον προορισμό του ταξιδιού μας. Στο τέλος η αίσθηση ότι θα ξαναμπούν, απρόσμενο κλείσιμο και το ταξίδι έφτασε ρέοντας στο φινάλε του.
Εν ολίγοις, η μπάντα τα κατάφερε πάλι.. Είναι σαφείς , πεντακάθαρες και προφανώς όχι μυστικές οι επιρροές των Airbag. Άλλωστε , νεότεροι , ξεκίνησαν σαν cover band των Pink Floyd. Δεν έκρυψαν ποτέ -δε ξέρω αν γίνεται κιόλας αυτό- ότι ακολούθησαν τα μονοπάτια και τις διδαχές των προαναφερόμενων, πλαγιοκοπώντας και τους δρόμους των Porcupine Tree. Η μπάντα είναι πολλά άλλα, πέραν αυτών. Εξάλλου, η παρθενογένεση είναι πλέον ένας αστικός μύθος.
Οι Airbag δεν αντέγραψαν ποτέ , μόνο το μάτι μας κλείνουν κάθε φορά που ακούγοντας τους νιώθουμε ότι είναι ξαδέρφια ή κάτι κοντινό , συγγενικό των Floyd. Είναι φίλοι τους κι έτσι κι εμείς ως ακροατές τους καλούμαστε να συμμετάσχουμε σε μια μεγάλη παρέα.. του progressive στα καλύτερα του. Η τεχνική τους αρτιότητα, οι εμπνευσμένες συνθέσεις τους μαζί με τα αισθαντικά φωνητικά , είναι αρκετά για να μας κρατάνε συντροφιά. Έτσι κάνουν οι φίλοι. Στο εν λόγω άλμπουμ, αν υπάρχει μία ένσταση, ένα σύννεφο λίγο γκρίζο, είναι η σπουδαιότητα προηγούμενης δουλειάς τους , το περίφημο “Disconnected”. Υπάρχουν σημεία στο “The century of the Self” που άλλες φορές θυμίζουν –λογικότατο αυτό– το “Disconnected” και άλλες στιγμές – αν μπούμε σε συγκρίσεις – μπορεί να πούμε ότι υπολείπονται αυτού. Δεν είναι θεμιτό αυτό. Κάθε δίσκος κι ένα παιδί, πνευματικό. Άλλα θέλουν να μας πούνε, να μας μεταφέρουν σε κάθε δουλειά τους.
Εξετάζοντας και εν τέλει απολαμβάνοντας τον καινούργιο τους δίσκο, η γεύση που μένει είναι σίγουρα γλυκιά. Πρόκειται για ένα καλοστημένο progressive άλμπουμ ,νέας εποχής και κοπής, που η συντροφιά του εκτός από τα αυτιά μας θα γλυκάνει την ψυχή, την καρδιά μας.
Είδος : Progressive rock
Δισκογραφική : Karisma Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας : 14 Ιουνίου 2024
Λευτέρης Κουτσιούκης
