Μαθήματα ιστορίας.. ή καλύτερα -μιας και δεν είμαστε καθηγητές- , ιστορίες για να θυμόμαστε όλοι μας: ο Philip Parris Lynott υπήρξε καλλιτέχνης larger than life. Ας μην επεκταθούμε , τώρα , στο στίγμα του , στους Thin Lizzy και την επιρροή του στη μουσική ,αλλά να επικεντρωθούμε σε άλλη μπάντα που επιχείρησε να “τρέξει”, στους Grand Slam.
Από το 1984 που τους σχημάτισε , αντιμετώπισε εμπόδια και “δαίμονες” προσωπικούς που τελικά κατάφεραν να τους κρατήσουν στην αφάνεια. Κομμάτια τους είτε κυκλοφορούσαν από άλλους, βλ. Gary Moore το “Military man”, λόγω δοσοληψιών ανάμεσα στις εταιρίες ή “χρεωνόταν” στους Thin Lizzy, μετά από παρεμβάσεις του team management τους. Αυτό , δε , συν τοις άλλοις οδήγησε μέχρι και σε μηνύσεις από τον κιθαρίστα Laurence Archer-συνοδοιπόρο εξαρχής του Lynott στους Grand Slam.
Το σχέδιο ήταν να συμμετέχουν στη μπάντα άλλα δυο μέλη των Thin Lizzy, ο κιθαρίστας John Sykes και ο ντράμερ Brian Downey. Ο πρώτος προτίμησε , μετά από άκρως δελεαστική -πολλών μηδενικών στην ουρά της- πρόταση του David Coverdale να ενσωματωθεί στους Whitesnake. Ο άλλος πίστεψε, όπως δήλωσε, ότι “δεν είχε κανένανόημα να σχηματίσουν τους δευτέρας διαλογής Thin Lizzy”. Ο Lynott επέμεινε, έφερε τους Laurence Archer-πρώην UFO , Donal Nagle , Robbie Brennan και τα πλήκτρα των Magnum ,Mark Stanway και ξεκίνησε να γράφει μουσικές. Προσπαθώντας να αποφύγει τις συγκρίσεις με την πρώτη μπάντα του , ξεκαθάρισε ότι ακόμα και στα live των Grand Slam θα έπαιζαν το πολύ τρία κομμάτια των Thin Lizzy, τα “Cold Sweat”, “Sarah” και “Whiskey in the jar”. Το κοινό τους ακολουθούσε στις εμφανίσεις τους και φαινόταν να έχει απήχηση η μπάντα , μέχριπου τα “δαιμόνια” του Lynott έπαιξαν ρόλο καθοριστικό. Ήταν πια τα τελειώματα των Lizzy – η ιστορική μπάντα διαλύθηκε – και ο frontman είχε τη φήμη του ναρκομανούς που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε επαγγελματικές απαιτήσεις, αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που δεν έπεισαν τις δισκογραφικές να υπογράψουν συμβόλαιο συνεργασίας. Το τέλος του ταλαντούχου μπασίστα κόντευε. Οι Grand Slam διαλύθηκαν και ο Phil Lynott άφησε τονπλανήτη Γη..
Στο 2019 η μπάντα αναγεννήθηκε από τον κιθαρίστα Archer. Η νέα ενσάρκωση των Grand Slam βοήθησε στη διατήρηση της κληρονομιάς του Lynott και στην επανεξέταση της συμβολής τους στο rock ιδίωμα. Προ ολίγων ημερών ήρθε και το “Wheel of fortune”. Αξιοπρεπέστατη επιστροφή , φρέσκος και καθαρός αέρας για να ανεμίσει τα μαλλιά όσων δεν ήξεραν τι είχαν χάσει από τη πορεία της μπάντας. Ο Archer δηλώνει: “Θέλω όλοι να δουν τον δίσκο σαν μια καινούργια μπάντα και όσοι δεν άκουσαν για τους Grand Slam από το 1984 να τον εκλάβουν ως μια φρέσκια τόνωση ενός project που κινείται στη Νέα Εποχή.”
Το άλμπουμ ξεκινά με το “There goes my heart” , με κλασικό Lizzy riff να μας καλωσορίζει στο κλασικό, τίμιο και καλοδουλεμένο σκληρό rock. Φωνητικά που σε οδηγούν να πιάσεις κι εσύ το μικρόφωνο. Η φωνή σε κάνει κι εσένα τραγουδιστή και στο “You need me and I wanted you”,ευκολόπιοτο ρεφραίν, αγαπησιάρικος ρυθμός σε κάνει να ζεσταίνεσαι, να νιώθεις τη γλύκα της αγάπης. Στο “Come together” η ατμόσφαιρα βαραίνει. Heavy rock με καθαρά κιθαριστικά σόλο και βαθιά αρμονία συνολικά. Τα φωνητικά , δε , επιδεικνύουν τις ικανότητες του Dyer και νεωτερίζουν παρά τις κλασικές γεύσεις και αξίες που πλημμυρίζουν κι αυτό το κομμάτι. Το “Feeling is strong” είναι μια αισθαντική μπαλάντα, τα φωνητικά κι εδώ μας παρασέρνουν μαζί τους. Τα “Spitfire” και “I wanna know” , σε πιο γρήγορους ρυθμούς και με κιθαριστικά σημεία που βάζουν το headbanging στην εξίσωση, είναι κομμάτια που εξασφαλίζουν τη βελούδινη ροή του άλμπουμ. Το μπάσο , Rocky Newton , με περγαμηνές στις βαλίτσες του από τις συνεργασίες με Def Leppard, Michael Schenker Group και άλλους, έδεσε το γλυκό και υπερτόνισε τις κιθάρες. Στο “Spitfire” ειδικά , οι κιθάρες αποκτούν ακόμα περισσότερο όγκο.
Ευχάριστη έκπληξη, με αναπάντεχα φωνητικά, ανεβάζουν κι άλλο τον πήχη στο “Pirate bay song”.Ο Dyer , με κεκτημένη ταχύτητα από τους Tokyo , ανανέωσε τον αέρα των Grand Slam. Με το “Afterlife” γίνεται πλέον σαφές ότι η μπάντα είναι highly προβαρισμένη, κιθάρες και φωνητικά είναι σε απόλυτη αρμονία και συνεργασία .. ρωτάει ο ένας απαντάει ο άλλος! Ο Archer στα καλύτερα του , από τα πιο δυνατά σημεία της ακρόασης. Τα τύμπανα , άκρως ρυθμικά , ζωντανεύουν μπροστά μας τον κύριο Benjy Reid, που αν μη τι άλλο έχει οργώσει τη rock σκηνή για πολλά πολλά χιλιόμετρα και άλλα τόσα χρόνια.
Στο ομώνυμο , “Wheel of fortune” έχουμε την κατακλείδα τους. Όλες οι συνισταμένες οδηγούν εδώ. Οι κιθάρες , ηλεκτρική και ακουστική , δίνουν τον ρυθμό και η φωνή στάζει γλυκιά νοσταλγία. Το παλιό παντρεύτηκε το νέο και ο γάμος είχε απόλυτη επιτυχία.
Ο δίσκος όσο προχωρά η ακρόαση του ανεβαίνει επίπεδα και οι ρυθμοί του σκαλιά. Μείγμα νεωτερισμών και κλασικών αξιών που δεν πρέπει να χάσει η μπάντα , αφού , ούτως ή άλλως , το μονοπάτι των Thin Lizzy είναι θεμιτό να παραμείνει σφραγίδα στη ματιά τους. Έχουμε ακόμα πολλά να ακούσουμε από τη μπάντα. Η κληρονομιά βαριά , αλλά και οι διαθέσεις τους δείχνουν αφοσίωση , μελέτη και καθαρόαιμο rock στις φλέβες τους. Ένας όμορφος hard rock δίσκος. Μια αξιοπρεπέστατη επιστροφή στις ρίζες τους , οι οποίες συνέδραμαν στην ανθοφορία του δέντρου τους στο μέλλον. Οι καρποί , λοιπόν , είναι εδώ!
Αυτό το Ιερό Τέρας, ως τοτέμ , θα δεσπόσει σε stages παγκοσμίως, δείχνοντας τον hard rock δρόμο σε πολλούς νεανίες.
Είδος : Hard rock
Δισκογραφική Εταιρεία : Silver Lining Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας : 7 Ιουνίου 2024
Λευτέρης Κουτσιούκης
